Σήμερα δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα... ήταν μέρα τζόγου.
Στο άδειο κεντρικό σαλόνι της αριστοκρατικής ψηλοτάβανης αίθουσας, δύο υπάλληλοι με μαύρα σμόκιν και μαρμάρινα λευκά πουκάμισα κατευθύνθηκαν προς το τραπέζι. Εκείνο ξεκουραζόταν γαλήνιο και μεγαλιώδες κάτω από ένα αυτοκρατορικό βαθυπράσινο βελούδινο ύφασμα, τόσο σκούρο που έμοιαζε μαύρο.Έπιασαν το κάλυμμα και το δίπλωσαν προσεκτικά σα να ΄τανε σημαία. Η έλλειψή του αποκάλυψε το πιο μεγαλοπρεπές τραπέζι Γαλλικής ρουλέτας που κατασκευάστηκε ποτέ. Η τσόχα ήταν απαλή σα παγωτό παρφέ και τα νούμερα ήταν καλλιγραμμένα με χρυσό πινελάκι. Τα μάυρα στοιχεία ήταν από έβενο, τα κόκκινα από κοράλλια, ο κεντρικός μηχανισμός από ατόφιο χρυσάφι 36Κ και η μπάλα από φίλντισι.
Δεν υπήρχε αμφιβολία οτι αυτό ήταν το κατάλληλο τραπέζι για μένα: εκεί που θα τα έπαιζα όλα για όλα.
Το καζίνο, λίγο αργότερα, άνοιξε τις πύλες του για το κοινό που με ευλάβεια συνέρρεε προς το εσωτερικό του. Εγώ είχα ήδη πιάσει θέση στο τραπέζι και κοιτούσα τον κρουπιέρη στα μάτια. Ήταν στην ηλικία μου, αν όχι και μικρότερος, και ήταν τόσο επαγγελματικά απαθής και απρόσιτος που με θύμωσε. Αλλά έτσι ήταν... οι γιατροί συνηθίζουν να βλέπουν σωματικές πληγές, οι bartenders ψυχικές και οι κρουπιέρηδες οικονομικές (όχι οτι δεν υπάρχει πληθώρα περιστατικών που καταμαρτυρούν το αλληλένδετο το τριών...).
Άνοιξε το παιχνίδι. Ποτέ δεν ποντάρω στην πρώτη παρτίδα. Μια από τις χιλιάδες προλήψεις των ανθρώπων που παίζουμε: μη μου ακουμπήσουν τις μάρκες, μη ποντάρει κάποιος συστηματικά όπου κι εγώ, το ποτο που παρήγγειλα να έρθει πριν φύγει η μπάλα κ.ο.κ.
16
"Καλά αρχίσαμε", σκέφτηκα και έτεινα το πακέτο χρημάτων προς τον κρουπιέρη. "Change", είπε εκείνος με την εκνευριστική γαλλική προφορά του, "1000 Dollars", τα έδειξε στον επόπτη, τα ίσιωσε, τα έβαλε στην εγκοπή και μου έδωσε επιτέλους τις μάρκες μου να ποντάρω.
Πού να ποντάρω;
"1 για τη μέρα που γεννήθηκα,
5 για την πρώτη μου φιλία,
11 για την πρώτη φορά που μου ήρθε περίοδος,
15 για το πρώτο σεξ,
21 για τον πρώτο έρωτα,
27 για τον τελευταίο,
30 για τα χρόνια που ζώ, ...
32. Θα παίξω το 32 για τη μέρα που δεν έχει έρθει ακόμα! Για όλους τους χορούς που δεν έχω χορέψει, τους οργασμούς που δεν έχω νιώσει, τη μουσική που δεν έχω ακούσει, τους φίλους που δεν έχω γνωρίσει, για όλα αυτά 32. 1000 δολάρια στο 32.
" Rien ne va plus", είπε ο κρουπιέρης την ώρα που τοποθετούσα δέκα μάρκες των 100 στο 32.
"RIEN NE VA PLUS, mademoiselle. Vous ne comprenez pas?!?!"
Όχι, δεν καταλάβαινα.
"It's too late for bet",μου εξήγησε απρόθυμα σε οριακά κατανοητά αγγλικά η στυλάτη γηραιά κυρία στα δεξιά μου, "nothing goes anymorrre, είπε και ξεπάτωσε το αρρρ, " rien ne va plus..."
Είχα ελπίσει στη νίκη, είχα οχυρωθεί για την απώλεια αλλά ποτέ, το ορκίζομαι, ΠΟΤΕ δεν είχα σκεφτεί οτι μπορεί να ήταν πολύ αργά. Ποτέ... μέχρι σήμερα. Έτσι είναι ο τζόγος. Σου τη φέρνει από κει που δεν το περιμένεις.
32, numero treinte-deux, number 32
(Optimum audio track: Roulette by System of a Down)
Σηκώνομαι από το κρεββάτι ελαφρώς ιδρωμένη μ' ένα φρικτό αίσθημα δυσφορίας. Οσμίζομαι την ατμόσφαιρα. Σα να φυσάει. Εύχομαι να έχω καταλάβει λάθος. Ιδρώνω κι άλλο. Κολλάω και μυρίζω άσχημα. 
